Het afgelopen jaar heb ik de koers van de VBOK meer dan voorheen gevolgd. Aanleiding was een aantal ontwikkelingen binnen de vereniging die me ongerust maakten. Ik overwoog zelfs mijn lidmaatschap op te zeggen maar heb een besluit hierover met opzet laten rusten tot vandaag.
In het voorjaar kwam de VBOK naar buiten met het voornemen om op te gaan in Siriz. Vandaag heb ik nog eens geluisterd naar hoe de bestuursvoorzitter van VBOK uitlegt om van die “fusie” alsnog af te zien. (Telefonisch interview bij de christelijke tv-zender Family7, hier na te luisteren, de eerste 5 minuten.) De voordelen van die fusie waren aanvankelijk voor het bestuur zo duidelijk, zo legt ze uit: één naam en één organisatie om het primaire doel van hulpverlening aan vrouwen vorm te geven – rekening houdend met de wettelijke keuzevrijheid. Maar ja, er was die achterban die zich in emotionele bijeenkomsten roerde, waarom eigenlijk? Zij schatte in dat deze leden blijkbaar moeite hadden met het opgeven van de naam VBOK, maar dat verder lastig te peilen valt wat hier achter zat. Zij duidt het in het interview als ingegeven door nostalgische herinneringen aan het staan op de markt en de pepermunt-acties. Gevraagd of de VBOK nu weer haar prolife visie zou oppoetsen, was haar reactie de nadruk te leggen op hulpverlening en te stoppen met discussiëren over de VBOK.
Omdat ik zelf aan alle ledenraadplegingen deelnam, vind ik het enorm teleurstellend als het bestuur werkelijk zo weinig heeft begrepen van wat de leden die aanwezig waren, parten speelt.
De indruk dringt zich op dat het bestuur niet alleen stopt met discussiëren over de VBOK, maar dat de hele VBOK stopt – of in ieder geval verstopt wordt. Hierin past het vertrek van de directeur kenniscentrum in het voorjaar. En dit is ook wat mij bijblijft bij het lezen van het interview met Agaath de Weerd die zo vele jaren het gezicht van de VBOK was. (Dit interview staat in het Reformatorisch Dagblad van zaterdag 9 november 2019.)
Vandaag heb ik mijn lidmaatschap van de VBOK opgezegd. De motivatie die ik steeds bij mijn lidmaatschap had, verwoordde ik begin mei in een artikel in het Katholiek Nieuwsblad. Deze VBOK is niet meer mijn VBOK.
Paul Lieverse, 19 december 2019
